Donderdag 14/01/2010 - ZEE.
De aangekondigde storm is er echt gekomen. Deze nacht vloog alles in het rond en dat was nog voor wij de Drake Passage bereikten. Het snellere vertrek vanuit Antarctica heeft waarschijnlijk niet veel geholpen. Volgens een stafmedewerker was het tussen 5 en 6 Beaufort.
Het is de eerste keer dat ik in mijn bed bij elke beweging van het schip verschuif. Naar boven in mijn bed en dan terug naar het voeteneinde, uren aan een stuk.
Om de 6 uur een pilletje innemen en de polsbandjes blijven uit. Ik slaap wel heel veel (als de zee het toelaat) maar ik ben geen zombie meer zoals bij de heenreis.
Deze morgen heeft Lieve haar foto’s op pc gezet en er een vijftal uitgehaald om op de gezamenlijke cd te zetten. Ik heb de kabel niet bij en de lezer van de pc past niet voor mijn geheugenkaartje. Ik heb dus geen spoor kunnen nalaten op de gemeenschappelijke cd. Snif, snif.
Wel even met Tammy mijn foto’s overlopen, maar lang
heeft dat niet geduurd want zij heeft nog meer last
van de bewegingen van de boot dan ik.
Deze middag een voordracht kunnen bijwonen. Met mijn suffe kop een engelse uiteenzetting volgen is niet eenvoudig, maar ik WAS er. Een pracht prestatie!
Nu zitten we in de hevige (normale) Drake Passage overtocht. Dit zal nog 2 nachten en 1 dag duren. Eventjes een foto nemen. Het is er maar eentje voor vandaag maar mijn nota’s probeer ik wel goed bij te houden.
Ondanks de zware overtocht naar Antarctica heb ik er geen moment spijt van dat ik deze reis ondernomen heb, het was machtig, groots, soms bedreigend maar uniek.
Deze avond film Happy feet (animatiefilm met pinguïns). Zou ik kunnen gaan?
Wel even met Tammy mijn foto’s overlopen, maar lang
heeft dat niet geduurd want zij heeft nog meer last
van de bewegingen van de boot dan ik.
Vrijdag 15/01/2010 - ZEE.
3 uur.
Verschrikkelijk weer. Tot nog toe ging het schip van voor naar achter of van links naar rechts maar nu is het alles tegelijkertijd. Ik denk aan het liedje van Bart Kaëll de Marie-Louise. Blijkbaar gebruik ik super goede pillen want ik kan met heel deze bangelijke situatie nog lachen. De bewegingen zijn onvoorspelbaar, maar ik Moet naar het toilet.
Met mijn stijve rug van het veel plat liggen durf ik niet zoals gewoonlijk in het donker opstaan teneinde Lieve niet te wekken. Ik vlieg van de ene kant van de cabine naar de andere. Ik wil sorry zeggen tegen Lieve maar kan mijn ogen niet geloven. Die slaapt alsof er helemaal niets aan de hand is. ’s Morgens wordt zij verbaast wakker en stelt vast dat er een zware storm is.
Op levensgevaar af ga ik trachten enkele ‘storm foto’s’ te maken, maar ik ben snel terug.
Het schip gaat soms bijna op zijn kant liggen, het dek was nat en er was geen mens te zien.
Moest ik vallen, ik zou er lang kunnen liggen, tenzij ik over boord ga.
In de namiddag zien we af en toe een stukje land
in de verte en nu wordt de zee iets rustiger.
We zien ook de andere boot terug die door de Beagle Channel
ging en die een gelijkaardige reis als wij gemaakt heeft.
Doordat wij wat vroeger Antarctica verlaten hebben voorziet de leiding dat wij nog varen tot ongeveer 24 uur om dan ergens te gaan liggen waar wij rustig de nacht kunnen door brengen.
Na het avondeten nemen wij afscheid van Philippe en zijn echtgenote, een charmant Duits koppel, dat voor het goede verloop van de maaltijden in de eetzaal verantwoordelijk is.
Antarctica heeft echter nog
een mooi afscheidsgeschenk voor ons.
Spijtig genoeg is mijn camera weeral ingepakt,
maar ik mag met deze van Lieve ook foto’s nemen.
een mooi afscheidsgeschenk voor ons.
Spijtig genoeg is mijn camera weeral ingepakt,
maar ik mag met deze van Lieve ook foto’s nemen.
Wij hebben een van de weinige, dus uiterst waardevolle, dagen dat wij theoretisch aan land konden gaan, het schip niet kunnen verlaten zoals het oorspronkelijk gepland was, maar het is hier Antarctica en niet een zonnig oord waar normaal het weer voorspelbaar is. Hier heerst de natuur met haar onverbiddelijke kracht; het maakt mijn bewondering voor de dieren die hier leven alleen maar groter. Bedankt Antarctica voor al de schoonheid die je ons toonde en voor de attentie om ons nog zo een prachtig afscheid te geven.
Zaterdag 16/01/2010 - USHUAIA.
5.45 opstaan (bah). We leggen nu aan in Ushuaia.
6.45 ontbijt.
Vanaf 8 uur verlaten de eerste passagiers het schip, in de volgorde van het uur van vertrek van hun vliegtuig, maar iedereen moet daar klaar staan om zijn papieren terug te krijgen.
Ellen en Tammy horen bij de eersten die vertrekken. Het waren warme knuffels die we kregen. In de loop van de dag krijgen wij er nog zo een paar. Het is niet zoals bij ons een paar zoenen, of het er nu 2 of 3 zijn, nee het is echt iemand zijn gezicht tegen je aantrekken terwijl je je arm om hem/haar slaat. Het doet heel warm en oprecht aan.
Ooit was er een vraag: kan kunst de wereld redden? Daar kan ik geen antwoord op geven, maar ik weet wel dat schoonheid mensen veel dichter bij elkaar kan brengen.
Wij horen bij de grote groep passagiers die een namiddagvlucht hebben. Onze bagage wordt ergens opgeborgen zodat wij nog rustig in Ushuaia kunnen rondwandelen vooraleer naar Buenos-Aires te vliegen voor 1 overnachting.
Eerst een lekkere koffie bij Tante Sara en dan even op internet de vrienden laten weten dat we nog leven. Heel prettig om van een paar vrienden een e-mail te vinden van ‘thuis’.
Daarna nog wat lummelen langs de haven en de winkeltjes.
’s Middags met Lieve terug afgesproken bij Tante Sara. Het is een ‘confiteria’ dat bij ons te vergelijken valt met een tearoom met heerlijke zoetigheden. Argentinië is hiervoor bekend.
Hier hebben ze ook nog overheerlijke sandwiches.
Naar de luchthaven voor onze vlucht naar B.A. Weer een grote uitleg omdat onze bagage te zwaar is, maar gelukkig moeten wij hier niets bij betalen omdat het een binnenlandse vlucht is.
Tegen 22 uur komen wij doodmoe aan in ons hotel in Buenos Aires.
Uiterst vriendelijke mensen die, ondanks dat de keuken toe is, toch nog een broodje voor ons gereed maken en al het nodige klaar zetten zo dat wij de volgende morgen toch nog iets kunnen eten vooraleer het ‘normale’ ontbijt om 7 uur start.
Zondag 17/01/2010.
5.30 wekker
5.31 Lieve naar de badkamer
Kreun, kreun, kreun : rug en nachtelijk uur.
Als ik even later uit de badkamer kom vertrekt Lieve al met 2 valiezen naar de receptie en dan naar het ontbijt.
Om 2 minuten voor 6 ben ik daar ook, juist op tijd om een plastieken zak te vragen om mijn ontbijt in servetten in te pakken. Op dat uur krijg ik toch niets binnen. Achteraf kon ik blij zijn dat ik zo veel heb meegekregen want ik kwam er ook met mijn middag eten mee toe. In het vliegtuig was er alleen een pakje crackers. Bezuinigingen?
6 Uur een taxi naar de luchthaven voor ongeveer 1200 Bef. Het is de eerste keer dat wij ons in Argentinië ‘bedrogen’ voelen. De vlucht naar Santiago de Chili is in orde, maar hoe wij in Valparaiso gaan geraken weten we nog niet.
Gelukkig staan mensen van de cruiseboot ons op te wachten in Santiago. Wij zijn met heel veel toeristen en bussen brengen ons naar Valparaiso. Gelukkig dat wij hier geen maand later zijn toegekomen want een deel van de weg die wij nu afleggen wordt dan door een aardbeving volledig vernietigd!
Wij rijden een stuk door Valparaiso en dachten hier nog iets te gaan bezoeken, maar het deel dat wij voorbij rijden ziet er alles behalve aantrekkelijk uit. Ook ligt het cruiseschip midden in de containerhaven hetgeen ons niet aanmoedigt om er op uit te trekken. Alhoewel de administratie voor het inschepen in een grote hall is ondergebracht, duurt het vrij lang om onze koffers terug te vinden en aan boord te kunnen gaan. 2000 Mensen wegwijs maken en hun passen aannemen en hun kajuit sleutels geven is geen sinecure.
De kamer is groot en mooi en met balkon maar …. wij hebben de verkeerde zijde van het schip gekozen.Héél laat zon en zicht richting zee. Het uitstekend deel van de bovenverdieping maakt foto’s nemen ook al niet gemakkelijk.
De Infinity is volzet en heeft 1000 man personeel voor zijn 2000 passagiers. Iedereen is super vriendelijk, bijna bangelijk.
Nogal een andere badkamer dan op de vorige cruise.
Eens met en zonder flash proberen:
Zicht vanuit onze kajuit.
Is het oorlog?
Om 20 uur verplichte evacuatieoefening. Het is nu winderig en fris.
Dan gaan eten in de prachtige grote eetzaal. De hoofdkok is van Zuid-Afrika en heeft 7 medailles gewonnen, dat belooft voor mijn ‘lijn’!
Wij zitten aan tafel met een Amerikaans koppel en 2 Engelse koppels.
Maandag 18/01/2010 - Op zee.
Vandaag varen wij een hele dag. Dit schip heeft stabilisatoren en vaart dus véél zachter dan hetgeen wij de vorige week hebben meegemaakt. Uiteraard is hier geen Drake Passage d.w.z. nog niet.
De wind is fris maar er is veel zon, een zeer gevaarlijke combinatie waarvan ik mij ’s avonds pas bewust word. Maar door de vermoeiende vorige week is het toch zo verleidelijk om in een ligstoel te kruipen en er zo weinig mogelijk uit te komen.
Met Lieve bekijk ik de uitstappen welke door de organisators van deze cruise worden ingericht. Wat zijn die vreselijk duur! Lieve wil daarom zo veel mogelijk zelf organiseren, zeker als die uitstappen dicht bij de aanlegplaats van onze boot liggen.
Ik ga regelmatig uit de zon om te eten of mijn uitstappen te bestellen want er zijn er een paar die ik absoluut niet wil missen, maar ik moet mij ook insmeren en dat heb ik niet gedaan omdat ik dacht dat ik nog een goed Egyptisch beschermingslaagje had. Verkeerd ingeschat.
Eventjes gek doen want ’s avonds is het gala avond
met de geleende avondjurk. Ik ben zo een kleed
niet gewoon en neem een sjaal mee om rond
te lopen want ik voel mij echt niet op mijn gemak.
Er waren er veel die Niet in het lang waren, wel in cocktail. Het was misschien 30 jaar geleden dat ik nog iets lang aan had dus ik vond het wel prettig, maar zo een decolleté heb ik nooit gedragen en ik dacht heel de tijd dat mijn jurk afzakte (ik wou geen nieuwe nippelgate).
Ik hoop dat Lieve haar jurk niet uitgerekt is van het héél de avond naar boven op te trekken!
Na het eten was er een verbazend goede show. Ik verwachtte wel leuk entertainment maar dit vloeide feilloos in elkaar, echt professioneel.
Eventjes gek doen want ’s avonds is het gala avond
met de geleende avondjurk. Ik ben zo een kleed
niet gewoon en neem een sjaal mee om rond
te lopen want ik voel mij echt niet op mijn gemak.
Dinsdag 19/01/2010 - Puerto Montt (Chili).
Opstaan en van het heerlijke uitzicht genieten.
Niets moeten doen en een mooi landschap dat
zo maar vanzelf voorbij komt. Reuze.
De uitstap Puerto Montt, Varas & Frutillar kost 65 euro per persoon als je het door de boot laat organiseren. Wij willen Puerto Montt bezoeken evenals Puerto Varas.
Aan het schip staan zeer veel taxi’s die allemaal beweren het goedkoopste te zijn, maar hun prijzen lijken zeer veel op elkaar en we wandelen verder naar het stadje. Onderweg komen wij 2 Schotse meisjes tegen en we besluiten, na wat bieden – uiteraard door specialiste Lieve want ik durf dat niet -, om de tocht naar Puerto Montt en Varas met zijn vieren te doen voor de prijs van 50 $ voor 2 uur.
Eerst naar Puerto Varas. Dit stadje ligt aan een prachtig meer en op de achtergrond zijn er besneeuwde bergen, waarvan de hoogste de nog regelmatig werkende Orsorno vulkaan is. Deze vulkaan lijkt op de Fuji Yama en de top ervan is eveneens gewoonlijk onzichtbaar in de wolken.
Herdenkingsplaat.
Vanaf 1853 werden Duitsers uit Beieren uitgenodigd
om zich hier blijvend te vestigen.
Ik zie rond Puerto Varas en op de weg hierheen
zeer veel huizen in typische zwarte woud stijl
d.w.z. de gevel is gemaakt uit kleine U-vormige
houten plaatjes die op elkaar gelegd worden,
zoals men dat bij ons doet met daken uit leisteen.
Toen Robert en ik kerstmis gingen vieren in Freudenstadt heeft de hoteleigenaar ons verteld dat hij van de overheid subsidie kreeg wanneer hij de oude muren restaureerde op de oude handwerk wijze. Het is wel verbazend om aan de andere kant van de wereld deze stijl aan te treffen. Spijtig dat de taxi nergens onderweg kon stoppen waar er zulke huizen stonden. Had daar graag een foto van genomen!
Lieve moet van geheugenkaartje wisselen
in een prachtige omgeving:Zeer mooie straatstenen:
Zicht van het meer met de bergen op de achtergrond
die achter de wolken schuilen:
Vlug! We hebben geluk.
De vulkaan komt even piepen met een wolk als hoofddeksel!
De besneeuwde toppen en de witte wolken vormen een geheel:
Ook het kerkje dat eenzaam buiten het stadje staat is speciaal:
Terug naar Puerto Montt voor een kleine rondrit en even uitstappen op het hoogste punt om naar de stad en de haven te kijken en ja hoor, onze boot ligt er nog.
Ik had gedacht dat het hier veel warmer zou zijn, Zuid-Amerika wordt toch gewoonlijk als ‘warm’ beschreven, maar het is ‘goed’ van temperatuur maar zeker niet echt warm. Wat mij ook opvalt is dat er vandaag zeer veel grote wolken zijn. Ik weet niet of dat normaal is. We zijn nu toch op het hoogtepunt van de zomer?
De kathedraal is bijna een ‘gewoon’ huis,
dan maar de fontein met de Infinity fotograferen:Echte blauwe rozen in een stalletje:
Fenomenale prijzen! 1 $ = 480 Chileense Peso.
Zicht vanaf de boot naar de stad:
De stad is mij erg tegengevallen. Deze is vuil, onderkomen, gedeeltelijk wordt er vernieuwd, maar een groot deel is opgebroken en er hangt een droevige sfeer. Het is alsof armoede een deprimerende druk veroorzaakt. Nooit heb ik dat gevoel gekregen zelfs niet in een zeer arm land.
Ons volgend doel is Punta Arenas, 1081 zeemijlen hier vandaan.
Niets moeten doen en een mooi landschap dat
zo maar vanzelf voorbij komt. Reuze.
Vanaf 1853 werden Duitsers uit Beieren uitgenodigd
om zich hier blijvend te vestigen.
Ik zie rond Puerto Varas en op de weg hierheen
zeer veel huizen in typische zwarte woud stijl
d.w.z. de gevel is gemaakt uit kleine U-vormige
houten plaatjes die op elkaar gelegd worden,
zoals men dat bij ons doet met daken uit leisteen.
in een prachtige omgeving:
Zeer mooie straatstenen:
Zicht van het meer met de bergen op de achtergrond
die achter de wolken schuilen:
Vlug! We hebben geluk.
De vulkaan komt even piepen met een wolk als hoofddeksel!
De besneeuwde toppen en de witte wolken vormen een geheel:
dan maar de fontein met de Infinity fotograferen:
Echte blauwe rozen in een stalletje:
Zicht vanaf de boot naar de stad:
Woensdag 20/01/2010 - Chileense fjorden.
Slecht weer. De zee is grijs met witte koppen en het regent.
De temperatuur is 12°C en de wind waait aan 40 knopen. We zitten precies aan onze eigen Belgische kust, maar dan zonder het geweldig ‘geschommel’. Af en toe blaast de misthoorn.
Ik was blij toen ik vernam dat wij een balkon hadden. Wat is er zaliger dan in de zon te kunnen genieten van prachtige vergezichten en niemand die voor je camera springt als je op het knopje drukt? Niets daar van. Wij zitten aan de kant van de oceaan en zien dus alleen iets speciaals wanneer wij in de fjorden varen. Wel weer brute pech want dat is NU terwijl je geen 50 m ver kunt zien. En wij die dachten dat dit stuk een van de hoogtepunten zou zijn van deze 2e cruise.
Deze morgen de keuken van het schip bezocht. Dat is een fabriek! Zo geweldig groot en telkens een ‘chef’ per onderdeel van het menu. Hoe kan je zo een heerlijk avondeten klaar maken voor zoveel mensen. Hier werken 112 mensen om het eten te verzorgen voor 2100 gasten en 1000 personeelsleden.
Er is hier heel de dag van alles te doen maar ik voel mij niet aangesproken. Straks is er afternoon tea voor de ‘special guests’ van onze categorie. Ik mis Antarctica. De sfeer, de spanning van ‘wat gaan we nu weer voor moois beleven’ niet alleen van jezelf, maar je voelde dat aan bij Al de mensen die je tegen kwam. De mensen die bezig waren met hun zeer grote camera’s, of de boeken in de bibliotheek bekeken, of hun eigen laptop bij hadden en die werkten aan hun foto’s of teksten, wij waren allen gefascineerd door deze reis. Je praatte met mensen van verschillende nationaliteiten en velen daarvan hadden al prachtige reizen gemaakt. Het waren interessante gesprekken. Op de Infinity wordt er ook wel gepraat met anderen maar praktisch alleen over andere cruises en over eten en waar je de meeste luxe hebt. Bitter weinig over ‘waar’ je naar toe gaat om ‘wat’ te zien.
We sliepen dan ook veel (we waren toch wel erg moe, waarschijnlijk ook door de grote temperatuur verschillen die wij op een korte tijd hebben ondergaan), ofwel genoten wij van onze foto’s van Antarctica en lachten we met de manier waarop wij op de Lyubov Orlova steeds een hand moesten vrijhouden om ons tegen te houden om niet helemaal tegen de grond te gaan wegens het zeer zware weer.
De namiddag thee was erg lekker en we zaten met aangename Engelsen en Canadezen samen. Rond 18 uur varen we het Falloskanaal binnen en direct is de deining veel minder evenals de wind.
Zelfs de zon komt er door en eindelijk zien we de fjorden. Deze zijn helemaal anders dan de Noorse Fjorden die ik gezien heb. Een Noorse fjord is heel breed en loopt diep het binnenland in, soms met een stad op het eindpunt. Hier varen we op een kanaal waarvan er links en rechts inhammen zijn die de breedte hebben van een grote rivier. Soms ligt er een eilandje in het midden van de monding. Daar kan men dan waarschijnlijk wel varen maar zeker niet met zo een grote boot als de Infinity. De inhammen zijn dus ‘klein’ in vergelijking met Noorwegen, maar een paar honderd meter verder is er weer zo een inham. Het gebied is bergachtig maar groener dan in Noorwegen en op de laatste foto is er nog sneeuw op de toppen. Ik zou niet kunnen zeggen welke fjorden de mooiste zijn, gewoon omdat ze zo verschillend zijn.
Deze avond hebben wij meer ruimte aan tafel. Het Amerikaanse koppel gaat met de eerste shift eten en wij zitten dus nog met de twee Engelse koppels die elkaar al jaren kennen. Later zullen we ondervinden dat het echt leuke mensen zijn, maar als je ze pas kent, zijn de twee Engelse dames echte karikaturen van Engelse dames zoals je dat soms op TV ziet. Een doet haar mond heel ver open vooraleer ze begint te spreken precies of ze een aanloop moet nemen. Het doet me denken aan een ferryboot die aanlegt en die zijn oprit laat zakken om de auto’s te laten in- of uitrijden. De onderkaak die zakt en dan die opening! De andere, met postkaart man die zelden iets zegt maar wel altijd vriendelijk blijft glimlachen, heeft al 22 cruises gedaan en daar levert ze constant het bewijs van. Tater, tater, tater en op alles commentaar.
Na het eten komt de vriendelijke verantwoordelijke van onze tafel vragen hoe de maaltijd was. Zij geeft altijd haar uitgebreide mening en hij blijft glimlachen, notaboekje en pen in de hand, maar je ziet hem zo krimpen. Hij is niet veel groter dan ik wanneer ik zit, dus een van de dagen verdwijnt hij onder tafel.
Ik hoop dat ik hem kan laten groeien met mijn positieve mening. Echt waar, de Hollandse saus was de lekkerste die ik ooit geproefd heb. Akkoord het eten is veel te zout, maar er zijn genoeg anderen die dat in mijn plaats zeggen.
We zijn terug uit de bescherming van het kanaal en de boot rolt weer. De sfeer aan tafel met 6 is meer ontspannen dan de vorige dagen. Zelfs de postkaart heeft gewoon deelgenomen aan het algemeen gesprek.
Donderdag 21/01/2010 - Straat van Magelhaen.
Opnieuw een wilde zee.
Deze morgen gaan we luisteren naar een heel interessante uiteenzetting van een man die jaren lang militair attaché was voor de V.S. in Zuid-Amerika. Hij kent het zuiden van Chili en Argentinië bijzonder goed.
Zijn voordracht gaat over allerlei verschillende onderwerpen en toch maakt hij er een coherent geheel van. In het gedeelte geschiedenis sprak hij over de ontdekkingsreizigers, maar hij vergat zeker niet een groot deel te vertellen over de verdwenen (uitgeroeide) inheemse bevolking. Zijn persoonlijke contacten met de machthebbers die hij beroepshalve ontmoette en hoe zij leefden. Wat er als belangrijkste zaken te zien is kwam in het gedeelte aardrijkskunde en ook dichters en hun uitspraken o.m. Baudelaire die dit werelddeel bezochten, werden vermeld. Hij kreeg dan ook op het einde van zijn uiteenzetting een zeer warm applaus. Graag had ik vernomen wat zijn taak precies inhield, maar daar heeft hij niets over verteld.
Even kijken wat er buiten te zien is, nog altijd hevige wind en mist:
Dan maar weer naar een voordracht deze middag.
Ook deze keer is het interessant en gaat het over vulkanen en gletsjers.
Het was wel ingewikkeld want de spreker begon op het ogenblik dat al de continenten nog samen waren en hoe ze uiteen dreven.
Dat Antarctica ooit op de evenaar lag en dat men dit ontdekt heeft doordat er fossielen van planten en dieren uit die streek diep in het ijs van Antarctica zijn terug gevonden.En de bewegingen blijven duren want de Himalaya wordt nog steeds hoger en de gletsjers rond Ushuaia verminderen. Uiteraard was ook deze voordracht in het engels en dat is vermoeiend om te volgen.
Een foto genomen van de het weerbericht op onze TV.
HEEL triestig.
Nu zouden we in de Straat van Magellaan moeten varen, maar door de mist zien we niets. Wel vaart het schip nu rustiger.
Ik ben vandaag nog geen minuut in de frisse lucht geweest. Deze morgen werd ons afgeraden om buiten te komen wegens de wilde zee.
Op heel veel plaatsen b.v. bij culturele uitstappen en zeker op een cruise kom je geen mannen tegen die ‘alleen’ zijn, wel koppels of 2 dames samen. Op de eerste cruise was dat wel het geval omdat het een ‘avontuurlijke’ reis was waar sommige vrouwen niet van houden. Als je hier aan boord een man alleen aan tafel ziet, dan is dat omdat zijn madame zeeziek is of van iets anders last heeft. Deze avond krijgen we 2 Mannen bij aan onze tafel. Niet te geloven zeg, niet 1 alleenstaande maar 2! Lieve en ik bekijken elkaar vol verwondering; waar hebben die zich de vorige dagen schuil gehouden? Het zijn journalisten uit Parijs die zeer veel gereisd hebben en van alles te vertellen hebben. De ene ‘Michel’ (een zwijgzame) ziet er aristocratisch uit en later vernemen wij dat hij ooit op het Elysée gewerkt heeft toen Mitterand president was. Het duurt niet lang of Guy (de verteller) – aan de hand van zijn naam in het Engels – iets grappigs vertelt om ons te laten verstaan dat zij al jaaaaren een koppel zijn (later vernemen we dat dit reeds 40 jaar is). Een blik van Lieve naar mij en van mij aan haar van ‘weer niets’. Wanneer zij weg gaan zegt de ‘ervaren’ lady dat ze het van de eerste minuut al door had!
HEEL triestig.
Vrijdag 22/01/2010 - Punta Arenas.
ZON.
Van hieruit waren er veel uitstappen voorzien. Ik had mij willen inschrijven voor een bezoek aan een plaats waar er zeer veel pinguïns zitten, maar deze uitstap was direct volzet. Ik was erg teleurgesteld, maar misschien moet ik – achteraf beschouwd – wel heel blij zijn. De mensen die ingeschreven hadden voor een van de vele uitstappen moesten vertrekken tussen 7 en 8 uur ’s morgens en dan pas mochten de overige passagiers van boord gaan met de tenders.
Toen we gingen ontbijten zagen wij, tot onze verbazing, een tender dansen op de golven.
Later hoorden wij het bericht dat de havenautoriteiten van Punta Arenas de haven gesloten hadden voor alle tenders. Niet te geloven, zouden wij dan de hele dag op de boot vast zitten? En wat met de tenders die al onderweg waren?
Lieve en ik wilden op ons eigen de stad bezoeken. De begraafplaats, een berg met uitzicht op heel de baai en de speciale gevangenis welke nu een museum is geworden stonden op ons programma. Wij mochten wel op het dek komen, maar wij waaiden bijna om van de wind die 50 knopen per uur blies. De tenders die we nog zien, verdwijnen In de golven. Wat ben ik blij dat ik daar niet op zit.
Na een tijd komt er een sleepboot dwars op onze boot liggen. Waarom? Spannend! Zo hebben we toch nog iets te zien. Ondanks het zware weer ligt de Infinity vrij stabiel. Eindelijk snappen we het. De sleepboot probeert voor de plaats te gaan liggen waar de tenders aan de boot aanleggen en dient om de zwaarste golven tegen te houden. Het helpt maar een beetje want we vernemen dat de eerste teruggekomen tender 6 maal heeft moeten proberen om aan te leggen want het vastmaken van de lijn mislukte 5 maal. We vernamen ook dat in het tumult van het niet mogen aanleggen, men vergeten was aan de passagiers reddingsvesten uit te delen. Op een tender stond het luik boven het hoofd van de stuurman nog open zodat die een volledige golf over zich kreeg. Hier zou ik niet graag ingezeten hebben!!
Er gebeurt nu een paar uur niets want de wind is nog aangewakkerd, tot er een grotere sleepboot de eerste komt vervangen om een ‘sterkere dam op te werpen’ voor de aanmeerplaats voor de tenders. Waarschijnlijk hebben deze tijdelijk de toelating gekregen om in de haven te mogen schuilen, maar we vernemen dat de havenautoriteiten de haven hebben gesloten wegens de stormwinden van 70 à 80 km/uur die plots waren opgestoken.
Om nog iets te doen heb ik maar een paar ‘plats’ getrokken van een van de vele buffetten aan boord en geprobeerd in de eetzaal de storm in het plafond te fotograferen evenals een groot kunstwerk.
Wanneer de zee iets rustiger wordt komen ook de laatste tenders met passagiers vlak voor het afgesproken vertrekuur van ons schip terug.
Die dag voelden bijna alle passagiers zich van teleurgesteld tot ellendig :- zij (die zoals wij) niet van boord konden,
- zij die met de tender weg konden maar niet aan land mochten en er 2 ellendige overtochten aan overhielden,
- en tenslotte zij die de eersten waren om van boord te gaan en bijgevolg de geplande ‘uitstap’ hebben gedaan:
deze mensen hebben de meeste problemen gehad en hebben daarbij nog veel angst uitgestaan.
Er was een afschuwelijke wind, een zandstorm, de ene zijn hoed is weggevlogen, de andere is zijn zonnebril kwijt geraakt, zand in de ogen, nog dagen later zand in het fotoapparaat, en vooral de angst dat onze boot zonder hen zou wegvaren wanneer ze niet meer tijdig aan boord konden geraken en de twee ellendige tender tochten kregen ze er ook nog bij. Daarbij is het nog pijnlijk dat de prijzen voor deze uitstappen schommelden tussen $ 45 en $ 160.
Hoe is het weer hier in de winter wanneer het al zo erg is in de zomer? Zal maar beter in België blijven wonen.
’s Avonds weer een hilarische episode in het ‘te veel zout in het eten’ verhaal.
Als test werd speciaal voor onze tafel ‘een bijna zoutloos’ maal geserveerd! Wij kregen wel ons eten nadat al de andere passagiers van tafel gingen. Men wou ons eens extra verwennen! Maar blijkbaar had iemand nu een hele zoutpot over het eten gestrooid!
In het laat klaarde het wat op zodat we de mooie bergen konden zien.
Zaterdag 23/01/2010 - USHUAIA.
Of het einde van de baan die ergens in Alaska begon.
Om 6 uur opgestaan om te gaan kijken naar de voorspelde ijsberg.
Niets gezien (misschien aan de andere kant van het schip?) en terug in bed.
Om 7 uur nog eens gaan kijken en weer geen ijsberg maar wel zon en prachtige bergen.
Ushuaia dichterbij zien komen vanuit de zee met de hoge bergen op de achtergrond is ongelooflijk mooi. Er zijn hier ook gletsjers.
Lieve gaat alleen op ontdekkingsreis en ik heb me ingeschreven voor de uitstap naar Vuurland of ‘Beagle Channel Navigation & National Park'.
Kleurrijk graniet:
Door de felle wind in dit ruwe gebied
dat omgeven is door ijskoud water, groeien de bomen
allemaal scheef, met de wind mee. En bedenken dat
hier naakte indianen leefden die zich in deze
natuur konden handhaven. Deze mensen leefden van de
visvangst en de Blanken kwamen met grote boten niet
alleen hun vis weg halen, maar doodde de mensen die
protesteerden of in hun weg liepen.
Hetzelfde probleem van nu:
familiaal gebruik van de natuur versus industriële vernietiging.
Dit gebied was op een bepaald moment vergeven van de konijnen. Eerst wou men vossen invoeren, maar men was bang het ecologisch evenwicht te verstoren. Ten slotte voerde men grote konijnen in waarvan men hoopte dat ze de plaatselijke kleine konijnen zouden verjagen.
Niets is minder waar : de konijnen leven in vrede naast elkaar en nu zijn er dus 2 soorten konijnen die met zeer veel zijn!
Het Nationaal Park is van een rauwe, primitieve, angstaanjagende schoonheid.
Het overdondert mij volledig en ik kan dat gevoel niet beschrijven.
Ik hoorde iemand zeggen dat het hier onleefbaar is – hetgeen ik beaam – zo ingesloten als een gevangenis. Ik ben daar absoluut niet mee akkoord, maar misschien was ook hij zo overdonderd dat hij zich beklemd voelde door de ongelooflijke kracht die deze omgeving uitstraalt.
De heenreis naar dit park is per bus geweest.
Nu keren we terug per boot langs een stuk
van het Beagle kanaal. Een heerlijke combinatie.
Nu keren we terug per boot langs een stuk
van het Beagle kanaal. Een heerlijke combinatie.
We varen naar een eiland dat een broedplaats is van de aalscholvers.
Daarna naar een eiland waar zeeleeuwen met aalscholvers samen leven.
Plotseling hoorden wij een geweldig gebrul boven het lawaai van de motor van het schip. Iedereen zocht vanwaar dat geluid kwam. Ik zag een hoog opgerichte zeeleeuw en van onder zijn buik kwam er nog een klein deel van een dier uit. Even dacht ik dat het grote dier per ongeluk op een kleintje was gerold, maar toen zag ik dat het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes zeer groot is. Het was dus geen ongelukje maar een natuurlijk moment voor de dieren. En zo bereiden zij dat voor:
Dat er nu zo veel foto’s gemaakt zijn van dit formidabel eiland is omdat ook de mensen op de boot konden brullen. Telkenmale dat de kapitein probeerde zijn schip te draaien om verder te varen, begon iedereen in zijn eigen taal zijn frustratie te uiten, want wij konden niet genoeg krijgen van dit indrukwekkend schouwspel.
Hier is duidelijk te zien hoe groot een mannetje is.
Hij kan tot 3 meter lang worden en tot 1200 kg zwaar.
Het eilandje met de zuidelijkst gelegen vuurtoren:
Terug naar ons schip na
een ongelooflijk indrukwekkende dag.
een ongelooflijk indrukwekkende dag.
Zondag 24/01/2010. - Zee.
Om 7 uur komen wij bij Kaap Hoorn aan. Omdat er ook een technische stop voorzien is, hoeven we niet onmiddellijk paraat te zijn op dat uur, maar dat is buiten de kapitein gerekend.
Dagelijks voert hij zijn verplicht nummertje op d.w.z. hij vertelt zeer weinig en geeft nauwelijks informatie. Blijkbaar doet hij dat niet graag. Vandaag is hij er al vóór 7 uur om van alles te zeggen . De radio galmt door de gangen maar staat niet aan in de hutten. We horen hem dus wel maar verstaan hem niet. Zelfs als het geluid opstaat versta je hem nauwelijks want een Griek die Engels probeert te spreken is een verschrikking.
Actieve Lieve springt uit bed om te gaan kijken maar ziet alleen mist. Wij proberen nog wat te luieren maar de kapitein is niet te stoppen. Het zeemansbloed spuit eruit in woorden. Ik kan het mij voorstellen dat Kaap Hoorn belangrijk is voor zeelui want het is een van de plaatsen in de wereld waar de meeste schepen in de loop van de geschiedenis zijn vergaan, maar het is te vroeg om naar dat gebrabbel in de gang te gaan luisteren.
Wij proberen nog eens om 8 uur en merken dat we nog altijd niets kunnen zien. Dat is heel spijtig te meer daar ik heel graag het standbeeld had gezien dat in de buurt van Kaap Hoorn is opgericht ter herinnering aan al de verdronken zeelieden die probeerden rond deze kaap te varen. Het kunstwerk stelt een Albatros voor. Gelukkig ergens afbeeldingen gevonden van hetgeen wij zelf hadden moeten kunnen zien maar dan van op een grotere afstand.
Na het ontbijt komen we een dame uit Merksem tegen die een Royal Suite heeft. Ja Watte!. Hoe ziet zo iets eruit? Kennismaking met haar echtgenoot, een echte Antwerpenaar die zeer gevat en kritisch over alles zijn mening geeft. Goed gelachen.
Om 11.30 uur hebben de dames van onze tafel een afspraak met de chefkok over het zout in het avondeten.
Na het ongelooflijk groot en lekker middagbuffet ga ik naar de cinema omdat ik buiten toch niets kan zien. Hoe ziet een cinema eruit? Ben er al jaren niet meer naartoe geweest. Ze spelen Gran Torino met Clint Eastwood.
Eindelijk kan ik even buiten omdat de mist weg is, maar er is nu veel wind.
Deze avond is het gala-avond dus... ‘in het lang’. Het ergste is niet dat je alles moet laten zakken, maar dat ik op de normaal bedekte plaatsen serieus koud heb in de eetzaal. We kunnen op de foto met de Kapitein op de ‘speciale filmsterren trap’ maar dat kost 20 $ per foto. Ik zit nu met een reuze grote bult op mijn lip. Als ik toch durf te lachen spat die open en spuit het bloed eruit. Al die temperatuur schommelingen van de laatste weken is misschien te zwaar geweest. Koortsblaasje kan ik wel eens hebben bij oververmoeidheid maar dit is een hele bloed bol, dat heb ik nog nooit gehad. Stel je voor dat die springt juist als ik naast de kapitein sta! Nee, we gaan met onze tafelgenoten zelf foto’s maken, veel prettiger en goedkoper.
Duidelijk te zien dat ik met eten mijn best heb gedaan!!
Maandag 25/01/2010. - Zee.
Lekker ontbijt in de zon vanachter op het schip.
Daar maken we kennis met een tof koppel uit Newcastle die ook al veel gereisd hebben.
Dagelijks voer ik een zware strijd. Niet dat ik moet zoeken naar wat ik wil eten, maar vooral welk lekkers ik vandaag Niet eet.
Mijn ‘dagelijks brood’ bestaat uit een bruine boterham met heerlijke gerookte zalm, meloen die hier extra lekker is omdat ze vers en rijp is, gefileerde appelsien en een verse croissant.
En dan komen de problemen. Ik zeg stop tegen mezelf omdat ik hier nauwelijks beweeg maar er is nog een stalletje met ‘Belgische’ wafels en pancakes met allerlei verschillende sauzen. Kan je daar nu zo maar voorbij lopen?
Na het ontbijt is de zon weg en is het terug koud.
Ik ga even op bed liggen en val in slaap. Heel mijn gezicht doet pijn. Waarschijnlijk is het vel van mijn lip te kort en leent het huid bij de rest van mijn gezicht. Zo zie je maar dat rimpels soms heilzaam zijn.
Misschien toch wat koorts want ik slaap heel de middag. Gelukkig is er niets te zien en mis ik niets.
Dinsdag 26/01/2010. - PUERTO MADRYN.
Vanaf Kaap Hoorn hebben wij 858 zeemijlen afgelegd. (1 zeemijl = 1,15 landmijl = 1851 m)
Gelukkig ben ik vandaag weer in orde en ga ik een uitstap maken naar Punta Tombo. Hier leven ongeveer 2 miljoen Magelhaen pinguïns.
Het is heel ver rijden maar dan zie ik hoe Patagonië, een gebied van meer dan 1 miljoen vierkante kilometer, er echt uitziet.
Gedurende meer dan 1 uur nemen we de ‘grote’ weg die van Alaska naar Vuurland loopt. Er staan wel af en toe huizen maar meestal is het alleen zand dat je ziet. De neerslag is dusdanig klein dat hier zelfs geen gras groeit.
Daarna nemen we een zijweg die zeer goed berijdbaar is. Dit is een gebied van kleine doornachtige droge bosjes in een eindeloos vlak landschap. De meeste mensen vinden dit eentonig maar ik hou van ‘woestijn’ juist omdat je overal hetzelfde ziet zo ver het oog reikt. De absolute eenzaamheid, onleefbaarheid en toch grootsheid geeft mij een heel speciaal gevoel van nietigheid. Hoe lang zou ik hier overleven zonder de moderne faciliteiten? Als ik de bus met iedereen er in weg denk, dan is er niets en dan kan ik mijzelf tegen komen. Een ongewoon gevoel.
Nu nog drie kwartier schommelen over een afwisselend zand/kiezel weg en ik kan weer genieten van pinguïns kijken.
De Magelhaen pinguïns zijn erg verschillend van de Genttoo’s die we op Antarctica gezien hebben. Deze vogels zijn kleiner, magerder en zij hebben een streep meer.
Vermits we naar het noorden zijn gevaren is het hier warmer en zijn de baby pinguïns al in november geboren en nu al flinke kleuters geworden. De leefomgeving is ook milder want ofwel worden er nesten gemaakt in de droge bosjes ofwel kunnen hier kuilen in het zand gegraven worden om de beestjes te beschermen tegen de wind die hier guur kan zijn. Ze leven in een grote kolonie, maar niet opeengepakt zoals de Genttoo’s.
Hier maken de pinguïns kuilen.
En deze hebben hun woonst gekozen tussen de uitgedroogde bosjes om in een familie te leven van ouders en meestal 2 kleintjes. Het is hier dus geen ‘berg van P’ maar een grote oppervlakte waar om de paar meter een nest is.
Uiteraard zijn de kleintjes niet zo schattig als deze van Antarctica. Het zijn geen kleine donzige bolletjes, zij zijn bijna even groot als hun ouders. Zij verliezen hun warme dons om veren te krijgen die waterafstotend zijn om te kunnen zwemmen. Sommige zien eruit als een half geplukte kip. Veel tijd hebben ze niet want binnen kort moeten zij samen met hun ouders het water in om voor hun eigen eten te leren zorgen. De kleur is wit en grijs. Zij zijn nu bij 1 ouder, want de andere is naar zee om eten te gaan halen. Er is hier veel geluid want de kleintjes wachten op het eten en schreeuwen het uit en vermits er hier duizenden zijn is het een echt concert.
Doordat het terrein redelijk gemakkelijk is, waggelen ze niet zo leuk als de Genttoo’s. Ik heb duidelijk mijn hart aan hen verloren. Hierna een ouder die eten gaat halen voor zijn kleintje.
Al naar gelang waar het nest is gelegen kan dit een flinke wandeling worden.
Deze dieren zijn toeristen gewoon.
Hier liggen ze rustig te slapen in de schaduw
van een brug waar de toeristen over wandelen.
Hier zijn nog andere dieren maar
die krijg je niet of alleen van heel ver te zien.
die krijg je niet of alleen van heel ver te zien.
’s Avonds aan tafel komt de ware aard van onze Parijzenaars naar boven.
Een Fransman kijkt al wat neer op een ‘petit Belge’, maar deze zijn van Parijs en dan nog journalist. Alles weten ze beter. En als je niet volledig met hen akkoord gaat dan worden ze nog hooghartiger dan ze al zijn.
Woensdag 27/01/2010 - ZEE.
Veel wind maar meestal zon.
Weer een lekker ontbijt en voor de rest een aangename luie dag.
Vanavond gala! Ik hoop dat de airco warmer staat dan vorige keer want mijn topje is ‘iets’ van voor en niets van achter. Ik heb dit tot de laatste gala-avond gehouden omdat ik mij er niet goed in voel.
Wanneer ik aan tafel kom zie ik de verbazing op de gezichten van onze Engelse disgenoten. Wanneer de twee dames wat bekomen zijn zeggen ze beiden hoe mooi het is. Oef!
Even later komen de twee Fransen. Ook hier voel ik de verbazing. Guy kijkt vlug of er ook iets aan de voorkant is, kijkt de tafel rond, en zegt dan heel galant dat de dames deze avond mooi gekleed zijn en dat dit heel prettig is (in het Frans kan je zo iets natuurlijk veel spontaner zeggen dan het in het Nederlands zou klinken).
Waarom heb ik mij dan zo zenuwachtig gemaakt?
Maar aan de reactie van al die mensen voel je
dat zelfs zij, die mij niet kennen,
weten dat het mijn ‘genre’ niet is.
Lieve, mag ik het bijhouden om nog eens te lenen
voor het geval we nog eens een ‘luxe’ zeereis maken?
Maar aan de reactie van al die mensen voel je
dat zelfs zij, die mij niet kennen,
weten dat het mijn ‘genre’ niet is.
Lieve, mag ik het bijhouden om nog eens te lenen
voor het geval we nog eens een ‘luxe’ zeereis maken?
Donderdag 28/01/2010 - Uruguay - Montevideo.
Wanneer we aanleggen is het prachtig weer en
de warmte is heel aangenaam.
de warmte is heel aangenaam.
Vermits de uitstappen altijd vrij duur zijn en
dat we deze keer in het centrum van een stad aanleggen,
boeken wij niets langs de boot om,
maar speelt Lieve gids aan de hand van documentatie.
Montevideo is een grote stad en de ‘oude stad’, waar er van alles te zien is, ligt op wandelafstand van de haven.
Als wij aan land komen staat er al een busje te wachten om de toeristen naar een lederwinkel in het centrum te brengen. Met verschillende mensen van de Infinity stappen we in en bezoeken deze winkel waar Lieve iets moois koopt.
Van daar gaan we naar het grote plein
‘Plaza Independencia’
waar zich de residentie van de president bevindt.
‘Plaza Independencia’
waar zich de residentie van de president bevindt.
Montevideo was ons bekend als een ‘veilige’ stad en
dat is niet moeilijk als je overal toeristenpolitie ziet.
Het valt ook op dat er zo veel jonge mensen rondlopen.
Voorbeeld van een van de prachtige huizen
dat volledig gerenoveerd wordt.
Volgens onze documentatie moeten we het theater
ook van binnen bezoeken,
maar hier nemen ze alleen de locale munt aan en
die hebben we niet. We moeten dus buiten blijven.
In de hoofdstraat komen we Marleen en Willy,
onze kennissen van Merksem tegen.
De kathedraal.
Zelfs Zorro komen wij hier tegen.
Na een bezoek aan de Mercado, dat precies een oud spoorwegstation is, keren we terug naar het schip want we hadden alles gezien wat we wilden zien, zelfs de winkels.
Aan het schip staat men ons op te wachten!
Er is lekker fris drinken voorzien voor al de mensen die terug komen en dat doet goed bij deze warmte. Ook vochtige doekjes om ons gezicht en handen af te vegen.
Het personeel is ontzettend vriendelijk en als ‘helden’ worden we begroet.
Na de zoveelste ‘welkom’ begin ik argwaan te krijgen.
Wat voor bijzonders hebben we gedaan om zo een warme ontvangst te verdienen?
Willy was eens gaan rondlopen in het gedeelte van het schip waar het personeel verblijft. Daar had hij een bord gezien waarop stond dat het personeel altijd moest glimlachen en vriendelijk zijn. Zouden deze mensen ‘in opdracht’ zo vriendelijk kunnen lachen tegen ons? Het leek nochtans echt gemeend.
Ik dacht aan een verhaal dat een personeelslid aan Lieve had verteld.
De meeste werknemers hebben een contract voor 11 maanden en dan mogen ze naar huis. Deze man had de tegenslag dat zijn vader overleed toen hij pas aan het werk was. Vermits hij geen geld had om terug te vliegen naar Zuid-Oost Azië kon hij als ‘zoon’ zijn vader niet begraven, een ritueel dat bij deze mensen uiterst belangrijk is. Hij was er nog altijd ongelukkig door.
Ook vernamen we dat het personeel tijdens deze 11 maanden met 4 in een zeer kleine hut verblijft.
Ik vraag mij af waar zij al de kleding bijhouden die ze op één werkdag dragen.
’s Morgens en ’s middags een leuke outfit om achter de grote buffetten te staan.
Iets anders voor het personeel dat moet afruimen.
Uiteraard is de poetsafdeling ook anders gekleed om ten slotte voor ’s avonds heel chic te zijn bij het opdienen van het diner.
Ik vrees dat zij op 1 dag meer kleding hebben voor al de verschillende taken, dan dat zijzelf bezitten.
Je ziet dus dezelfde mensen op alle mogelijke uren van de dag allerlei verschillende werkjes doen, telkens anders gekleed. Hoeveel uren per dag dat zij werken kan ik onmogelijk inschatten.
Ik voelde mij echt ongemakkelijk na die ‘warme ontvangst’ toen ik eindelijk mijn hut bereikte.
’s Avonds : niet denken en alleen maar kijken.
Vrijdag 29/01/2010 - Uruguay - Punta del Este.
Verblindend zonlicht wanneer wij de gordijnen open schuiven. Het belooft een heerlijk warme dag te worden.
Punta del Este is een redelijk grote stad, maar als je langs de Rambla wandelt dan denk je aan de gezellige mooie promenades van een of ander Zuid-Europese badstad. Het is de eerste keer op deze reis dat we ‘rijkdom’ zien dat prominent aanwezig is. Hier zijn mooie torengebouwen, veel parken, gazon dat minutieus wordt onderhouden en omzoomd wordt door allerlei bloeiende struiken en bloemen en er zijn ook toffe westers ogende boetieks. Alles is hier ontzettend duur, zelfs een drankje op het terras.
De rijken van Buenos Aires komen in het weekeinde naar deze badstad die aan dezelfde baai ligt. Gewone mensen van de omgeving komen hier wel eens een kijkje nemen maar vertelden ons dat ze hier dan niet komen eten (doet me denken aan de koelboxen historie van Knokke).
Wanneer ik de eerste foto wil trekken kom ik tot de ontdekking dat... de batterij nog in het oplaadtoestel zit! Moet op Lieve terugvallen voor deze dag!
Met een plan bezoeken we een deel van de stad met de winkeltjes en het strand waar een beroemd kunstwerk staat.
De haven voor de ‘happy few’:
Verse vis wordt onmiddellijk schoongemaakt voor
verkoop en dat weten de zeehonden ook:
Nu nog naar Isla de Lobos varen want we moeten spijtig genoeg heel vroeg terug aan boord zijn vandaag en dit terwijl het hier zo zalig is.
Dit eiland met vuurtoren is bekend voor de aanwezigheid van honderden zeeleeuwen en zeewolven. We varen er rakelings langs en op het eiland zelf liggen er een hoop te zonnen.
Vele dieren liggen op hun rug in het water met de tippen van hun vinnen tegen elkaar boven hun buik. Ongelooflijk grappig om te zien, precies zoals sommige mensen in een zetel liggen met hun handen gevouwen op hun buik genietend van de zon. Bij deze dieren lijken het precies bruggetjes die op het water drijven.
Elke keer dat de boot probeert weg te varen klinkt er gejoel van de mensen die geen afscheid kunnen nemen van deze bijzondere wereld. Wanneer de volgende boot aankomt moeten we spijtig genoeg opzij! Een van de hoogtepunten van deze reis en ik kan geen foto’s nemen, grom, grom, grom!
Met een tiental toeristen op een soort omgebouwde vissersboot is de sfeer uitbundig. Iedereen spreekt enthousiast met iedereen in eender welke taal. Er is zelfs geen drinken aan boord, maar die spelende en genietende dieren maken ons allemaal ontzettend vrolijk.
We hebben genoten en dat voor weinig geld. De prijs van de uitstap, ingericht via de Infinity, bedraagt 154 euro per persoon, eventueel met eten inbegrepen en dan zaten we misschien op een mooiere boot. Nu heeft het ons 60 euro gekost en de sfeer op deze vissersboot was onbetaalbaar.
Deze dag hoort bij een van de mooiste dagen van deze prachtige reis.
Zaterdag Buenos Aires 30/01/2010
Het is vandaag drukkend heet met 31°C.Het wordt een beetje een verloren dag. Er is te veel tijd om heel de dag aan boord te blijven midden in een haven met al zijn industrie en te weinig om risico’s te nemen want de afstand naar het centrum is toch vrij groot. We gaan dan toch maar even naar de stad om het systeem van de shuttle uit de proberen, want morgen moeten we hetzelfde doen maar dan met onze koffers.
Lieve wil haar post op internet bekijken en ik wil wat rond lopen in de Floridastraat want ik zou toch graag iets voor mezelf kopen. Samen gaan we nog even de mooie Galerie Pacifico bezoeken, maar deze keer staat er geen kerstboom, maar wel een fontein.
Eindelijk vind ik dan toch nog een pull.
Een hele maand rondreizen met zeer verschillende temperaturen begint zijn tol te eisen en we geraken uitgeput door de warmte. Dan maar terug naar het schip om wat te luieren en in te pakken want voor 23.00 uur moeten de valiezen voor de deur van onze kajuit staan.
’s Avonds nemen we hartelijk afscheid van Gail, John, Jeniffer en Bob evenals van het personeel dat ons zo vriendelijk bediend heeft.
Zondag Buenos Aires 31/01/2010
De dag die er te veel aan was.
Op elke reis kom je ‘problemen’ tegen. De mensen in de toeristische sector hebben daar zelfs een uitdrukking voor: een toerist moet afzien.
Wij hebben dat gelukkig gedurende deze 30 dagen niet meegemaakt, maar op deze dag kwamen alle mogelijke en onmogelijke tegenslagen ineens! Misschien was dat niet slecht want zo hebben wij van een heerlijke maand intens kunnen genieten.
Als wij ’s morgens het schip verlaten is het aan het druil regenen.
Wij rijden naar het hotel waar onze reis begonnen is om te vragen of wij daar onze bagage mogen achterlaten : het mag niet uit veiligheidsredenen!!
Om de hoek een eenvoudiger hotel gevonden voor een dagkamer want ’s avonds moeten wij naar de luchthaven om terug naar huis te vliegen. Voor dezelfde prijs zouden wij er zelfs mogen blijven slapen (hetgeen op het toppunt van onze problemen bijna een optie is).
Eerst gaan we met een taxi naar het beroemdste café van B.A.. Café Tortoni is al 150 jaar de plaats waar iedereen die een beetje naam had of heeft zijn koffie komt drinken. Grote kunstenaars zoals Frederico Garcia Lorca, wetenschappers zoals Einstein en zo vele anderen die een vaste plaats hadden in dit prachtig Art Nouveau café. De taartjes en andere zoetigheden zijn ook heel lekker. Vermits het een toeristische trekpleister is kan het zijn dat je moet aanschuiven vooraleer je binnen mag. Wat deze instelling ook zo bijzonder maakt is dat in een achterzaaltje de basis van de Argentijnse tango werd gelegd.
Daarna rijden we naar het station Retiro om een bezoek te brengen aan de Parana Delta ten noorden van de stad. Er zijn hier twee soorten treinen die afwisselend rijden : een rammelkast en een moderne trein. Het is eigenaardig maar de ‘nieuwe’ trein is duurder dan de versleten trein.
De oude trein
Aan het eindstation stappen we uit en wij vragen hoe wij in het stadje Tigre geraken. Hebben wij het aan de verkeerde mensen gevraagd? Wat is hier allemaal fout gelopen? Mensen wijzen ons uit het station en brengen ons naar een bushalte. Ze blijven zelfs bij ons om zeker te zijn dat wij de juiste bus nemen. Intussen is het beginnen regenen en wij zijn ‘zonnig’ gekleed.
Na 1 uur rijden en aan iedereen gevraagd te hebben waar Tigre is, komen we in klein druk stadje aan het water. Ik zeg tegen Lieve : indien het ergens moet zijn, dan zou het hier kunnen zijn. De chauffeur waaraan wij al zo veel keren gezegd hebben dat wij naar Tigre moeten reageert niet. Dus wij blijven zitten. Wij rijden verder door de bossen en de laatste passagiers zijn nu allemaal uitgestapt.
Midden in een bos stopt de chauffeur aan een stelplaats en wijst dat wij moeten uitstappen. Hier is geen mens te bespeuren. Hij begrijpt niets van wat wij zeggen en wij begrijpen hem niet. Ten slotte wijst hij dat wij moeten uitstappen en 10 minuten wachten. Waarop? Geen idee!
Het is intussen hard beginnen te regenen en op die enorme parking is geen mens te bespeuren. Van avontuur gesproken en dat op de dag dat we naar huis vliegen!
Na 10 minuten verbijstering rijdt een bus buiten met dezelfde chauffeur. We stappen in en vragen Tigre. Hij knikt. Wij gaan vlak achter hem zitten en aan elke weg die hij inslaat vraag ik ‘Tigre?’. Hij begint er zelf hopeloos van te kijken maar ik heb geen zin om nog eens in een ander bos terecht te komen.
Eindelijk komen we aan bij het levendige dorpje waarvan ik voorheen het gevoel had dat het daar moest zijn. De chauffeur wijst ons dat we moeten uitstappen en we zien een station en rennen er naar toe want nu stroomt het water uit de lucht en wij staan daar in ons zomerplunje.
Van de zenuwen naar het toilet en ergens een koek gekocht en terug trachten op ons plooi te komen. We nemen tickets bij een van de vele kiosken die aan de rede staan waar de boten liggen om dan eindelijk – volgens de documentatie – een van de mooiste streken van B.A. te bezoeken.
De rondvaart duurt 1 uur. In het dorp staan er langs het water prachtige huizen, bijna kasteeltjes. Naarmate we verder in de verschillende armen varen worden de huisjes kleiner en meer vervallen. Uiteraard was de plantengroei overvloedig en prachtig, maar de huisjes deden mij meer denken aan mijn jeugd toen ik met de fiets naar St.-Job-in-‘t-Goor reed. Met dit ongelooflijk verschil dat onze bakstenen cultuur er voor zorgde dat alles er netjes uitzag. Hier hadden de gebouwen meer dan een lik verf nodig. Sommige zijn nog niet goed genoeg voor een huisje in de volkstuintjes bij ons en de aanlegsteigers zien er levensgevaarlijk uit. Meer gaten dan planken!
Terug naar het station waar de bus ons had afgezet en deze keer met de ‘bijzondere’ trein langs de kust terug gereden. Het was een nieuwe en de prijs was 10 keer zo duur als deze van ’s morgens. Veel kust hebben we niet gezien want aan deze kant is er al zeer veel gebouwd en de huizen zien er beter onderhouden uit dan de achterbuurten waar we ’s morgens door gereden waren.
Aan het eindstation blijken we terug in hetzelfde station te zitten waar we ’s morgens door mensen aangeraden werden om de bus te nemen. En zo zijn we dan toch nog terug in B.A. geraakt.
Eindelijk komt de zon er door. Verfrissen, een kleinigheidje eten en iets drinken op een terrasje want om 20 uur komt een taxi ons halen. We dachten dat we een slechte dag hadden gehad maar het ergste kwam toen we ons realiseerden dat ons vliegtuig al uren boven de Atlantische Oceaan hing.
Spanningen. Wat nu? We zijn op een ander vliegtuig geraakt maar uren later en met vertragingen en afgeschafte vliegtuigen. Koning Winter had Europa in zijn greep! En wij die daarnet op het laatste terras hadden gelachen en ons gelukkig geprezen dat wij nog konden genieten van de zon!
In Frankfurt vroor het nog harder dan in België. Ons vliegtuig werd ijsvrij gemaakt en vlak voor wij konden vertrekken moesten ze er voor alle veiligheid nog eens snel terug overgaan. Het was een beetje ‘kerstverlichting’.
Eindelijk wordt
ons vliegtuig ijsvrij gemaakt.
Ondanks alle tegenslagen zijn wij nog op 1 februari terug in Antwerpen geraakt.
EN?????????????????????????
De vraag die iedereen stelde bij mijn thuiskomst. Wat kan je anders antwoorden dan, héél mooi of prachtig? Maar dat is geen redelijk antwoord voor zo een bijzondere reis. Ik weet niet of mijn woordenschat te klein is of dat de Nederlandse taal niet gevoelig genoeg is om de ongelooflijke schoonheid te beschrijven van hetgeen wij hebben meegemaakt.
Eerst het enige dat we niet gedaan hebben en dat op mijn lijstje blijft staan omdat dit een van de indrukwekkendste plaatsen op onze Aarde zou zijn: El Calafata (Argentinië) met een groots gletsjer gebied met als voornaamste de Perito Moreno.
Wie weet! Misschien?? Ooit??
Wat ik allemaal wel gezien en gevoeld heb kan ik met moeite beschrijven.
Ik hou van wit en blauw en dat krijg je in overvloed als je op Antarctica bent, tenminste als je het geluk hebt dat de zon schijnt. Maar wat krijg je er nog allemaal bij!
De mooiste ijsbergen die schitteren in de zon als diamant want de grondstof van deze bergen bestaat uit ijs en niet uit ineen gedrukte sneeuw zoals in Arctica. Het is of dit werelddeel een rust en sereniteit uitstraalt die je niet ziet maar heel diep treft. De heerlijke koude lucht is een en al zuiverheid; hier adem je voor je plezier. Er is een wijds uitzicht dat een rijk gevoel geeft. Hier ben je een klein onbeduidend mensje in een overdonderend landschap.
De dieren die er zijn bekijken je en doen gewoon voort. De krabeter (zeehond) draait zich om en kijkt waar al het geluid vandaan komt, negeert de zodiak met al die mensen, verlegt zich een beetje en blijft van het zonnetje genieten. De weken die hem gegund zijn om te zonnen zijn schaars.
De pinguïns bekijken ook de mensen en doen verder met hetgeen hun levensopdracht is, hun ei of eieren leggen, warm houden en later over en weer rennen om de schreeuwende kleintjes eten te geven. Toch gebeurt dit alles op een ontspannende manier alsof het normaal is dat wij hen in deze wildernis een bezoek brengen.
Wij hebben het ongelooflijk geluk om dit alles in de beste omstandigheden te kunnen bekijken. Ja het is koud en soms is er een snijdende wind, maar dat is niets vergeleken met de winter en zijn barre nauwelijks leefbare weersomstandigheden.
Anders is het in Vuurland. De schoonheid is onbeschrijflijk maar er hangt een dreiging die me bang maakte en er voor zorgde dat ik soms achter mij keek of er iets onverwachts gebeurde. Je weet ook dat elke verkeerde inschatting de dood kan betekenen. In het water vallen overleef je geen 5 minuten en als je het overleeft, dan heb je gegarandeerd lichaamsdelen die door onderkoeling onherroepelijk verloren zijn. Hier moet je in de winter niet komen zonder de modernste ‘high tech’ middelen en toch hebben hier naakte indianen geleefd.
Je voelt de almacht van de natuur niettegenstaande de schoonheid je ademloos maakt.
Het is ook een reis die je samen met iemand moet doen. Er zijn zo veel momenten dat het landschap op het water en langs de rede zo mooi is dat het ondragelijk is. Je Moet dit kunnen delen met iemand anders. Woorden schieten te kort en een schouderophalen naar iemand of een zucht of hoofdschudden is nodig want alles is te overweldigend voor één mens. En hoe kan je dan in een paar woorden antwoorden op de vraag: ‘En, hoe is het geweest?’.
Lieve, ik bedank je voor de prachtige reis die je voor ons hebt ineen gestoken maar ik wil je vooral bedanken om die ‘iemand’ te zijn die samen met mij deze reis heel intens heeft beleefd. Ik weet niet hoe ik zo veel indrukken alleen had kunnen verwerken.
Van de gelegenheid maak ik gebruik om ook ‘prik’ te bedanken voor het ongelooflijk werk dat hij met deze blog gepresteerd heeft. Niet alleen is het mooi, ik ben er mij van bewust dat ik het hem alles behalve gemakkelijk heb gemaakt. En wat deze blog helemaal bijzonder maakt is dat als later de herinneringen vervagen door de tijd of door de ouderdom, dan kan ik deze blog terug bekijken en dankbaar zijn dat ik dit heb mogen meemaken. Ik had dit nooit kunnen dromen.
